‘Ik wil contact, tussen jou en mij, ik wil contact, laten we eerlijk zijn…’ Grijs draaide ik dit nummer. Het liefst op mijn kamer. Zittend op de grond met mijn rug tegen de verwarming en starend naar de handen op de voorkant van het cassettebanddoosje. Zijn vingertoppen die de handen van zijn fans bijna raken. Wat had ik graag gewild dat mijn hand één van de die handen was. Wat had ik graag contact gemaakt. Al was het maar voor één seconde.
 
Telkens wanneer ik in deze bijzonder tijd over huidhonger lees, reis ik in gedachten terug naar de jaren tachtig. Toen wist ik niet waar contact werkelijk overging.

‘Wat vind jij van zelfhulpboeken?’ vraagt ze.
Ik kijk haar aan en nog voordat ik kan vragen wat ze precies bedoelt met de vraag vult ze zichzelf aan.
‘Werken ze écht? Ik heb het gevoel dat ik er geen steek verder mee kom. Ja eventjes, maar dan is het weer hetzelfde als altijd.’

‘Mooie vraag’, zeg ik haar. ‘En je vraag laat zich niet eenduidig beantwoorden met een ‘ja’, of een ‘nee’. Het antwoord hangt af van wat je met een zelfhulpboek wilt bereiken. Wil je je kennis en kunde vergroten? Of hoop je in het lezen de sleutels van de kunst van het leven te vinden?'

Herken je dit? Thuiskomen van vakantie en na een paar uur het sprankelende gevoel compleet kwijt zijn? Een groot deel van mijn leven heb ik dit gekend. Of ik nu een aantal dagen was weggeweest, een lange wandeling had gemaakt of een verrijkend gesprek had gehad met één van mijn zusters. Keer op keer verdween de sprankelende energie weer als sneeuw voor de zon. En ik kon er niet de vinger op leggen...

Tot ik mezelf een weekend onderdompelde in stilte. Tot ik op een herfstachtige vrijdag in 2015 met de auto door de poort van de Sint-Willibrord Abdy reed en er een sluier van rust over me heen gleed.

Hoe zou het zijn om aan de buitenkant te kunnen zien hoe iemand aan de binnenkant denkt? Dat lijkt misschien magie, maar dat is het niet. Het heeft alles te maken met de onbewust oogbewegingen die wij mensen maken.

Onze ogen zijn, net als de oren, neus, mond en huid, onze toegangspoorten tot de wereld. Alle indrukken die we in ons leven opdoen komen binnen via deze zintuigen. Of dit nu het lezen van een boek is, een woordenwisseling of de diagnose borstkanker. Hiermee geven we kleur aan onze belevingswereld en creëren we onze eigen werkelijkheid.

Hoeveel aandacht en tijd besteed jij aan dingen die in de toekomst liggen en je nog wilt of moet doen? Of aan anderen mensen, andermans problemen, spullen, aardig gevonden willen en ander soorten afleidingen die buiten jezelf liggen? En hoeveel aandacht en tijd maak je voor jezelf?

In de huidige samenleving die voortdurend vraagt om overal aanwezig te zijn en van alles te moeten, lopen vele vrouwen zichzelf regelmatig voorbij. En niet geheel zonder reden.  Want wanneer je voortdurend met anderen  of andere dingen bezig bent, verlies je het zicht op je eigen behoeften en je grenzen.