Niemand kan dit voor mij doen…

 

Eenzaam

Ik voel nu, een jaar na de diagnose borstkanker, pas hoe eenzaam het was’ schrijft ze onder mijn post op Instagram. ‘Hoeveel mensen er ook om me heen stonden en staan, op zielsniveau moet ik het alleen doen.’  

Haar woorden raken me. Hoe vaak ik vrouwen heb horen zeggen: ‘ik moet het zelf doen, niemand kan dit voor mij doen, ik moet het alleen doen.’ Vele keren, ontelbare keren. Niet alleen in mijn begeleidingswerk, ook daarbuiten. Elke keer word ik weer opnieuw geraakt door de eenzaamheid die daar vanuit gaat.

Niemand kan jou beter maken, dat kan alleen jijzelf. 

Jij bent jouw eigen beste geneesvrouw. Hoe goed een arts of een therapeut ook is, jouw vertrouwen in jezelf, je lichaam en het leven, is van essentieel belang in het ziekteproces van borstkanker. Je hebt dit proces te doorvoelen en doorleven, met jouw innerlijke kracht en wijsheid. Maar je hoeft dit niet alleen te doen. Ook jij mag leunen en steunen en je laten dragen en voeden.

Als kind is het een vanzelfsprekendheid dat we ons laten koesteren. 

Vanaf het prille begin worden we gedragen door onze moeder en gevoed door haar placenta. Wanneer we ouder worden en het verlangen naar eigenheid, zelfstandigheid en vrijheid groeit, vergeten we dat niemand van ons ooit volledig onafhankelijk wordt. In het vergroten van onze autonomie moeten we flexibel worden en vindingrijk genoeg om een netwerk van steun en voedende zorg te creëren dat ons in een bepaalde fase van het leven overheid houdt. We hebben elkaar nodig.

Vaak word je zo opgeslokt door gevoelens van alsmaar moeten (de verantwoordelijkheden op je werk, de zorg voor je kinderen, het huishouden, je partner, familie, vrienden) dat je pas beseft dat je in een snel rijdende trein zit die keihard tot stilstand komt als er iets heftigs gebeurd. Je krijgt borstkanker. Je schrikt wakker en beseft dat het écht zoeken, vragen en vinden van steun en toeverlaat nog niet zo eenvoudig is. Soms omdat het er niet of niet afdoende is, maar vaker nog omdat je de steun en toeverlaat die geboden wordt niet altijd kan aannemen. Niet omdat je niet wilt, maar eenvoudigweg omdat je altijd maar aan het geven bent en niet meer goed weet hoe je moet ontvangen.

Onze overgrootmoeders, hun zussen en de andere vrouwen uit de gemeenschap troffen elkaar wekelijks bij de rivier om in de gezamenlijkheid kleding te wassen. Hun eigen kleren en die van anderen. En in het wassen van kleding ontmoette ze elkaar. Luisterde ze naar elkaars verhalen, troostte ze elkaar en herkende ze in de weerspiegeling in de ogen van de andere vrouwen hun eigen behoeften.

Rituelen verdrongen

In onze huidige samenleving die voortdurend schreeuwt om dynamiek en beweging hebben technologische ontwikkelingen rituelen verdrongen en onze behoefte aan geborgenheid en steun vervaagt. Wasmachines en -drogers doen de was, spiraaltjes, anticonceptie- en prikpillen regulieren het ritme van de vrouwelijke cyclussen en ook in het koken van eten en het opvoeden van kinderen zijn vrouwen niet meer afhankelijk van elkaar. Ogenschijnlijk niet. Diep vanbinnen heeft elke vrouw behoefte aan verbondenheid, waardering en vriendschap. Aan verbinding, liefde en respect voor jezelf, je lichaam, de ander en het leven. Niemand uitgezonderd.

Zusterschap is in deze tijd dan ook geen luxe, maar een noodzaak. 

Vrouwen zijn fysiek anders, denken anders, voelen en ervaren anders dan mannen. Vrouwen hebben vrouwen nodig om te leren over vrouw-zijn. Je vindt herkenning bij elkaar, dat schept een band én zorgt ervoor dat je bewust en onbewust weet dat je niet de enige bent. Dat sterkt je.

Omarm je autonomie en wees er trots op. 

Wees een zelfstandige vrouw die zich bewust is van het belang om de deur te openen voor andere vrouwen en om zich te voeden met de magie van samen zitten en zijn, samen zingen en dansen en samen delen in verhalen en vele potten thee. ‘A burden shared is a burden halved’. De kracht van samen is zo enorm sterk.

Wees een zelfstandige vrouw die weet dat ze het zelf en op haar wijze heeft te doen, maar dat ze het niet alleen hoeft te doen, in welke fase van haar leven ze zich ook bevindt.
Weet je welkom bij je zusters en onthoud dat ‘zusters’ alle vrouwen betekent. Je vriendinnen, je dochters, je collega's en al je vrouwelijke familieleden. Denk eraan zo af en toe met ze mee te gaan en dingen met ze te doen.

Ik wens je moed en inspiratie toe om uit te reiken en jezelf te geven wat je nodig hebt. 

Liefdevolle groet, Hentje

P.S.: Heb je er genoeg van om het allemaal zelf en alleen te doen? Voel je een diepgeworteld verlangen om te leren leunen en steunen, om je te laten dragen en voeden in jouw proces? Bekijk mijn retreats pagina. Weet je welkom!