Mijn verhaal
Drieëndertig jaar geleden stapte ik het Antoni van Leeuwenhoek binnen voor een stage. Het zag zwart van de mensen en ik stond als aan de grond genageld. Ik was net achttien en in mijn familie werden geen verhalen verteld, laat staan het verhaal van kanker. Ik werd overspoeld door angstige blikken en wilde linea recta weer naar buiten. Maar diep van binnen klonk ook een stem die zei: doe iets, je moet iets doen. Eenmaal los uit deze greep van angst en twijfel, hoopte ik dat men, tijdens de medische keuring die volgde, iets zou vinden, zodat ik er geen stage hoefde te lopen. Maar ik bleek blakend gezond en met lood in mijn schoenen ging ik op weg.
|
De periode die volgde was heftig, intens en verrijkend. Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel te voelen en ik leerde er mee zijn. Elke dag opnieuw nodigde mijn stagebegeleidster me liefdevol uit om mijn verhaal te vertellen. En elke avond was mijn huisgenote er voor me. Vele avonden spraken we tot diep in de nacht over het leven en de dood. Wat ik toen niet wist, was dat die vriendschap uit zou groeien tot een onverbrekelijke band en dat zij vijfentwintig jaar later als gevolg van borstkanker het leven zou loslaten. Wat ik toen evenmin wist, was dat een half jaar na het overlijden van mijn huisgenote en beste vriendin, een jonge vrouw een klop op mijn deur zou geven en me de vraag zou stellen: ik heb borstkanker en heb fijne verhalen over jou gehoord, wil je me helpen en er voor me zijn op dit pad? Opnieuw stond ik als aan de grond genageld. En het was anders. Ik wilde niet weg. Ik wilde blijven en voelde een diepgeworteld vertrouwen: ik kan dit en al weet ik nog niet precies hoe, het komt goed. En we zijn gegaan. Ik in haar kielzog en mijn leermeester in mijn kielzog. Al lopende ontvouwde zich wat ik diep van binnen al wist. Alles doet ertoe: angst en vertrouwen, hoop en twijfel, vreugde en verdriet, strijd en vrede. Alles is er en hoe meer de volle omvang van de betekenisvolle ervaring borstkanker er mag zijn, hoe meer je haar kunt doorzien en doorvoelen en je je weer thuis voelt in jezelf, je lichaam en het leven. En dat gaat niet zonder veiligheid, een veilige haven is van fundamenteel belang in het proces van heel worden. Al lopende voelde ik ook het antwoord op mijn innerlijke stem van ooit groeien: schrijven. Ik ‘moet’ mijn ervaringen gaan opschrijven en mijn kijk, kracht en wijsheid delen met de wereld. Op 3 maart 2019 is 'Gehavend, thuiskomen in jezelf bij borstkanker' geboren. Een boek waarin ik je meeneem op reis door de gelaagdheid van de vrouw. Ik inspireer je om vanuit zachtheid je pijn op te diepen en de betekenisvolle ervaring van borstkanker te vervlechten met je levensverhaal. Niet alleen, maar samen. |